Vedanta - Isavasya Upanishad- Slokas 12-14 - Introduction - Part 2 - asambhuti upasana - Worship of the Unmanifest - இயற்கை வழிபாடு

Preamble

Brahman, the Absolute Reality is ever one and the same. Spiritual self is innate in human body & there is divinity in every one.  There are no levels for this Reality. There are only levels of experiences for the individuals.  All one has to do is “simply to realise it”.

To realise it Slokas 4-8 stressed the importance of Jnana (knowledge) and necessity of that knowledge for mukti (liberation). We termed the journey to acquire that knowledge as the journey through Vidya Marg. We also learnt that to prepare ourselves for that journey, we need to have the sādhana-catustaya ( fourfold discipline)

In the Slokas 9-11 Isavasya Upanishad dealt with karma (actions) through the concepts of vidya and avidya. Karma-yoga gives three qualifications viz., viveka, vairāgya and mumukṣutva(power of discrimination and judgement, freedom from desires, desire for liberation, emancipation).

Upāsana-yoga gives the third one which is very crucial – śamādi-ṣaṭka-sampatti (the six fold qualities). Slokas 12-14 deal with this vital input for our journey. In this the Upanishad introduces the concepts of asambhuti and sambhuti.

And to understand the Upasana Yoga, we saw in our previous blog,  a bird’s eye view of the terms asambhuti, sambhuti and upasana ( the unmanifest, the manifest and worship) and the two types of Upasanas based on the focus of the Uapsana.

In this blog we will see an overview of the asambhuti upasana.

asambhuti Upasana and prakriti laya

In asambhuti, the pure unmanifest aspect, we worship such a Lord who as Unmanifest is the origin of both the causes and effects of all actions.

In general here, people consider God as something external – He is somewhere remote, which means He is not here. In this stage, the seeker considers himself to be a puny little creature in front of God – I am dāsaḥ (the servant) and you are swami (the master); I am a destitute (anāthaḥ) and you are the Lord of the destitutes (anātha nāthaḥ).

One can worship asambhuti by certain prescribed rituals like the śaktiupāsana following the tantra sāstra.

The worship of the Unmanifest gives one knowledge of everything of the universe. One understands the nature of the essential constituents of life. Knowledge of the essence of prakriti, therefore, gives a full knowledge of the entire life of the universe and thus pain and the consciousness of change which are the characteristics of the individual are not felt. Hence one crosses over death through the worship of the Unmanifest. But the negation of death through the worship of prakriti is not the cessation of becoming; it is the non-experience of the pain of becoming. The change is there, but the change is not felt as something destructive and undesirable. It is a state where the “Unmanifest Worshipper” gets dissolved in the Unmanifest and becomes unified with that dark equilibrium where there is no consciousness and hence no effort is possible. When this Unmanifest manifests itself, those who are dissolved in the Unmanifest are reborn as individuals.

The state of getting dissolved in the Unmanifest is called prakriti-laya, which is not the same as moksha, but a temporary winding up of all activities. The word prakriti-laya has got a special meaning. All beings are dissolved in prakriti at the end of the universe, but these cannot be called prakriti-layas, because they have got the potentiality of reverting to ordinary individuality, since, even in this state of dissolution, their individualistic samskaras are not destroyed. A prakriti-laya is one who does not once again become an ordinary individual, but being reduced to the fundamental finest essence of the omnipresent prakriti becomes the omnipresent Lord of the universe. The condition of the body and mind that come out of sleep is just as it was before going to sleep. Similarly, when creation begins, out you come from prakṛti laya in exactly the same condition as you entered the laya. Nothing has changed in you or about yourself. You start all over again where you left off before the prakṛti laya. This is not therefore the final dissolution into the Absolute, it is only a process of involution.

இயற்கை வழிபாடு

நம்மையும் மீறிய ஏதோ ஒரு சக்தி நம்மை ஆட்டிப் படைக்கிறது; நாம் வேறு, இறைவன் வேறு என நம்மையும் இறைவனையும் வேறுபடுத்திப் பார்கிறோம்.

இயற்கையின் சக்தியே உலகை இயக்குகிறது. அது நிலம், நீர், நெருப்பு, காற்று, ஆகாயம் எனும் ஐம்பூதங்களால் ஆனது. தொல்காப்பியர்

“நிலம்தீநீர்வளிவிசும்பொடுஐந்தும்

கலந்தமயக்கம்உலகம்ஆதலின்”

என இந்த உலகம் ஐம்பூதங்களின் கலவை என்கிறார். 

புறநானூறும்

‘மண்திணிந்தநிலனும்

நிலம்ஏந்தியவிசும்பும்

விசும்புதைவருவளியும்

வளித்தலைஇதீயும்

தீமுரணியநீரும்என்றாங்கு

ஐம்பெரும்பூதத்துஇயற்கை

என ஐம்பூதத்து இயற்கையைத் தெளிவுபடுத்துகிறது.

 ஆதிமனிதன் ஐம்பூதங்களாலும் ஏற்பட்ட அழிவுகளால் தன்னைவிடஅவற்றுக்குச் சக்தி அதிகம் என்பதை உணர்ந்தான். எனவே நிலநடுக்கம், எரிமலை, கடற்காற்று, மழைவெள்ளம், சூரியவெப்பம், இடிமுழக்கம்போன்றவற்றின் சக்தியைக் கண்டு பயந்தான். அந்தப் பயமே பக்திக்குவழிவகுத்துக் கொடுத்தது. அதனாலேயே பயபக்தியுடன் வழிபடவேண்டும் என்றுஇன்றும் சொல்கிறோம்.

காலப் போக்கில், இந்த இயற்கை வழிபாடு, அணங்கு, செல்வி, தவ்வை, கொற்றவை, துர்க்கை, காளி, உமை எனப் பலபல உருவோடும் பெயரோடும்உருவ வழிபாடாய் படர்ந்து பரவியது.

சங்க காலமக்கள் நிலத்தின் - மலையின் சக்தியை மலைமகளாயும் தீயின்சக்தியை காடு கிழாளாயும் நீரின் சக்தியை கடல் கெழு செல்வியாயும், சூரைக்காற்றின் சக்தியை சூராமகளிராயும் ஆகாயத்தின் சக்தியைகொல்லிப்பாவையாயும் வழிபட்டனர் என்பதை சங்க இலக்கியங்கள்உணர்த்துகின்றன. அதனாலேயே பெண் தெய்வங்கள் இன்றும் கூட சக்தி என்றபெயரால் போற்றப்படுகின்றனர்.

“மாயோன் மேய காடுறை உலகமும்

 சேயோன் மேய மைவரை உலகமும்

 வேந்தன் மேய தீம்புனல் உலகமும்

 வருணன் மேய பெருமணல் உலகமும்

 முல்லை குறிஞ்சி மருதம் நெய்தல் எனச்

 சொல்லிய முறையாற் சொல்லவும் படுமே” (தொல். நூ. 951)

என்பது தொல்காப்பியம்.

ஆக இயற்கை வழிபாடு மனிதனுக்கு இயல்பாகவே வந்தது.  பஞ்ச பூதங்களுடன் சூரியனையும் சந்திரனையும் சேர்த்து வழிபட்ட மனிதன், தன் பூத உடலை விடும்பொழுது அவன்  “இயற்கை எய்தினான்” எனக் கூறுவதும் இந்த இறைவழிபாட்டுமுறையைத் தழுவியதே.

இத்தகைய வழிபாடுகளின் சாரம், நம்மையும் மீறிய ஏதோ ஒரு சக்தி நம்மை ஆட்டிப் படைக்கிறது; நாம் வேறு, இறைவன் வேறு என நம்மையும் இறைவனையும் வேறுபடுத்திப் பார்கிறோம். அத்தகய சக்தி வழிபாடு நம்மை இம்மை-மறுமை அளி துயர் துடைத்து இயற்கையுடன் ஒன்றிடச்செய்யும்; எனினும் அந்நிலை வீடுபேறு நிலையல்ல. படைப்புக் காலமதனில் அவ்வியற்கை விரிகையில் மீண்டும் படைப்பென தோன்றிடும் ஓர் நிலை.

In the next blog we will see an overview of saṁbhūti upasana.