அஷ்டாவக்ர கீதை 1.15 - அருட்பெரும் ஜோதி

அஷ்டாவக்ர முனிவர்-ஐனகர் உரையாடல். அஷ்டாவக்ரரின் அறிவுரை

முகவுரை

இந்த ஸ்லோகத்தை அறியும் முன் ஒரு பரிசோதனையை நடத்தலாம் நாம்.

அடர்த்தியான இருட்டாக இருக்கும் அறைக்குள் பூமியின் மேற்பரப்பில் ஒரு பிரகாசமான விளக்கை (எரியும் எண்ணெயுடன் கூடிய விக் விளக்கு) ஏற்றிவைக்கவும். ஐந்து துளைகள் கொண்ட ஒரு பானையை விளக்குக்கு மேல் கவிழ்த்து வைக்கவும். அந்த பானை இடத்தின் வெளியே (ஒவ்வொரு துளையின்முன்னும்), ஒரு நெல்லிக்காய், வீணை, கஸ்தூரி, நல்ல ரத்தினம் மற்றும் ஒரு விசிறி, இவைகளை வைக்கவும்.

இப்போது கேள்வி - தனித்தனியாக வைத்துள்ள இந்த ஐந்து பொருட்களைக் காண உதவுவது எது? விளக்கா, எண்ணெயா, திரியா, அல்லது பானையா?  பானையில் ஐந்து துளைகள், பானைக்கு வெளிய வைத்த ஐந்து பொருட்கள், இவைகளுக்கு ஏதாவது விளக்கம் உண்டா?  வாருங்கள் ஆய்வோம்.

நமக்கு நேரடியாக விளங்கக்கூடியதை முதலில் காண்போம்.

ஐந்து துளைகள் கொண்ட பானையால் மூடப்பட்டிருப்பதால், விளக்கு நேரடியாக பொருட்களை ஒளிரச் செய்ய முடியாது; எனவே, பானை மட்டுமல்ல, துளைகள் கொண்ட பானையும் நமக்குத் தேவை என்ற பொருளில் பானையின் ஒத்துழைப்பு தேவைப்படுகிறது. துளைகள் கொண்ட பானை மட்டும் ஒளிரமுடியாது, நமக்கு விளக்கு தேவைப்படுகிறது. உள்ளே விளக்கு இல்லாத துளைகள், பொருளை ஒளிரச் செய்ய முடியாது. எண்ணெய், திரி மற்றும் பொருள்களுக்கும் இதே வாதங்கள் செல்கின்றன. அவற்றில் எதுவுமே சுயமாக ஒளிர்வதில்லை. மேலும் துளைகளிலிருந்து வெளிவரும் ஒளிக்கற்றை வரம்பிற்குள் வரும் பொருள்கள் மட்டுமே உணரப்படுகின்றன.

சரி, புரிந்தது. இந்த பரிசோதனையிலிருந்து நாம் என்ன பெற முயற்சிக்கிறோம்? இதன் உட்கருத்து என்ன?

விளக்கு எரியும் அறை என்பது பொருட்கள் சார்ந்த இந்த உலகம். பானை என்பது மனித உடல். உடலில் இருக்கும் ஆத்மாதான் விளக்கொளி - ஒளி. பானையில் உள்ள ஐந்து துளைகள் ஐந்து உணர்வு உறுப்புகள். புலன் உறுப்புகளின் அனுபவம் என்பது துளைகளில் வைக்கப்படும் ஐந்து பொருள்கள். அவை ஷப்தா, ஸ்பர்ஷ, ரூப, ரஸ, கந்தா (ஐந்து தன்மாத்ராக்கள் அல்லது அடிப்படை நுட்பமான கூறுகள்). அமலா/நெல்லிக்காய் என்பது சுவை (ரசம்); வீணை என்பது ஒலி(śabda); கஸ்தூரி என்பது வாசனை (கந்தா); ரத்தினம் வடிவில் (ரூப) மற்றும் விசிறியால் தொடுதல் (ஸ்பர்ஷா). எண்ணெய் மற்றும் திரியை வைத்திருக்கும் மண் விளக்கு மனித உடலின் உயிரியல் அமைப்பு. விக் என்பது மனம். திரியை எரிய வைக்கும் எண்ணெய் பிராணன். இவை அனைத்தையும் கொண்டு, பொருள் உலகத்தைப் பற்றிய கருத்து சாத்தியமில்லை. அந்த ஒளி இல்லாமல், எதையும் உணர முடியாது. அதேபோல, ஆன்மா என்ற அருட்பெரும் ஜோதி இல்லாமல் எதையும் அனுபவிக்க முடியாது.

தட்சிணாமூர்த்தி ஸ்தோத்திரத்தின் நான்காவது ஸ்லோகத்தில் வரும் இந்தப் பரிசோதனையின் முடிவே, அஷ்டாவக்ர முனிவர் இந்த ஸ்லோகத்தில் ஜனகருக்கு தரும் அறிவுரை.

ஸ்லோகம்

நி:ஸங்கோ3 நிஷ்க்ரியோஸ்ஸி த்வம் ஸ்வப்ரகாஷோ நிரஞ்ஜன:

அயமேவ ஹி தே ப3ந்த4: ஸமாதி4மனுதிஷ்ட2ஸி

தமிழாக்கம்

பற்றற்று வினையற்ற மாசிலா சுயப்பிரகாசம் நீ

தியானம் அனுசரிப்பதே உன் அடிமைத்தனம்!

விளக்கம்

நி:ஸங்க3

விருப்பு, வெறுப்பு என்பது ஒரே நாணயத்தின் இரு பக்கங்கள் போல. இரண்டும் அடிமைத்தனத்தையும் சார்புநிலையையும் குறிக்கின்றன. அவை ஆரோக்கியமற்ற உறவுக்கு இட்டுச் செல்கின்றன, அதில் நான் உலகின் சூழ்நிலைகளுக்கு எனது புறநிலையை இழக்கிறேன்; என்னைச் சுற்றியுள்ள சூழ்நிலைகள் மற்றும் பொருள்களால் என் மகிழ்ச்சியைத் தீர்மானிக்க அனுமதிக்கிறேன். அவைகளின் இணைப்பில், நான் அவைகளுக்கு  அதை விட அதிக மதிப்பை விதிக்கிறேன், வெறுப்பில், அதற்கு தகுதியானதை விடகுறைவான மதிப்பை நான் காண்கிறேன்.

ஆகவே, பற்றிலிருந்து விடுபட வேண்டும் என்று கூறும்போது, ​​விருப்பு வெறுப்பிலிருந்து விடுபட முற்பட வேண்டும் என்றும் பொருள்படும். இதற்கு நல்லார் இணக்கம் (ஸத்ஸங்கம்) தேவை. “ஸத்ஸங்கத்வே நிஸ்ஸங்கத்வம்” என்கிறார் ஆதி சங்கரர் பஜ கோவிந்தத்தில். இதன் பொருள் என்னவென்றால், ஞானிகளின் சகவாசத்தில், நான் மெதுவாக மனதின் அமைதியையும் விருப்பு வெறுப்புகளின் எதிர்வினைகளிலிருந்து சுதந்திரத்தையும் வளர்த்துக் கொண்டு புறநிலையாக மாறுகிறேன். நான் எப்படிப் பார்க்கிறேன் என்பதன் மூலம் வரையறுக்கப்பட்ட உலகில் வாழ்வதை விட, உலகத்தைப் பற்றிய ஒரு புறநிலை உணர்வை வளர்த்துக் கொள்ளவும், வாழ்க்கையின் யதார்த்தங்களைக் கையாளவும் கற்றுக்கொள்கிறேன். அந்த நிலையே நிஸ்ஸங்கத்வம்.

நிஷ்க்ரியா

நிஷ்க்ரியா என்ற சமஸ்கிருதச் சொல்லிற்கு,  "செயல்கள்/வினைகள் ஏதும் இல்லாத நிலை" அல்லது "செயல்படா நிலை" என்றும் மொழிபெயர்க்கலாம். இது கர்மா, வினைகள், அல்லது செயல்களின் செல்வாக்கிற்கு அப்பாற்பட்ட நிலையைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. நிஷ்க்ரியா நிலை என்பது முக்தி எனும் வீடுபேறு நிலையுடன் தொடர்புடையது. நிஷ்க்ரியா அல்லது செயலற்ற நிலையை அடைவது,  ஆன்மீக மரபுகளில் ஒரு குறிக்கோளாக கருதப்படுகிறது.  இந்த நிலையில் ஆன்மா என்பது அனைத்திலும் கலந்துகொள்ளாது, அனைத்திற்கும் சாட்சியான சித்ருபம் (தூய உணர்வு) மேலும் அனைத்து நிகழ்வுகளும் நடைபெறும் திரையெனும் சத் ரூபம் (தூயஇருப்பு). அந்த திரையில் காணும் நிகழ்வுகள் திரையை பாதிக்காது.

இந்த நிலையை அடையத்தான் அஷ்டாவக்ர முனிவர் அறிவரைகளை முந்தைய ஸ்லோகங்களின் வழியாக வழங்கினார்.

ஸ்வப்ரகாஸ

இறைவனின் உருவப்படம் வீட்டில் ஒன்றும் இல்லையேனும் விளக்கை மட்டுமாவது ஏற்றிவைத்து வழிபடும் மரபு நமக்கு உண்டு. “தையலார் கொண்டாடும் விளக்கீடு” என்று மாணிக்கவாசகரும், “தீபமங்கள ஜோதி நமோநம” என்று அருணகிரிநாதரும் இம்மரபைச் சுட்டுகின்றனர். ஆக, ஜோதி வழிபாடுநமது மரபில் நெடுங்காலமாகப் பயின்றுவரும் ஒன்றுதான்.

இவ்வழிபாட்டைத் தத்துவ நெறிக்குக் கொண்டு சென்றவர் வள்ளலார். புறத்திலே விளங்கும் இறையொளி (அக்னி ஒளி, சூரிய ஒளி, சந்திர ஒளி, நட்சத்திர ஒளி) அகத்திலும் உண்டு. அவ்வாறு உள்ளொளியாக (ஆன்மஒளி, ஜீவஒளி, மனஒளி, கண்ணொளி) விளங்கும் இறைவனைக் கண்டுதொழவேண்டும் என்பதை விளக்கவே ஞான சபையில் எல்லோருக்கும் பொதுவான இறையாம் ஜோதி வழிபாட்டை நடைமுறைப்படுத்தினார் வள்ளலார்.

விளக்கினை யேற்றி வெளியை அறிமின்
விளக்கின் முன்னே வேதனை மாறும்
விளக்கை விளக்கும் விளக்குடை யார்கள்
விளக்கில் விளங்கும் விளக்கவர் தாமே.

ஞானம் என்ற விளக்கை ஏற்றுங்கள். எல்லையற்றத் தூய பரம்பொருளைஅறிந்து கொள்ளுங்கள். அந்த எல்லையற்ற இறைவன் அண்மையில் நமக்குத் தொல்லை தரும் துன்பங்களும் வேதனைகளும் மறைந்து போய்விடும். ஒளிவிளக்காகிய இறைவனை விளக்கும், திரு விளக்காகிய மெய் ஞானத்தை அடைந்தவர் தாமே அந்தச் சிவ ஒளியுடன் சீவ ஒளியாகக் கலந்து நிற்பார்.

இறுதி உண்மையெனும் அருட்பெரும் ஜோதியாம் ஒருமையெனும் அதி தூயஇருப்புணர்வு கொண்டு, மெய் அறியாமையெனும் அடர்வனத்தை எரித்திட்டு துன்பம் களைந்திட்டு பேரின்பநிலையில் இருப்தற்கான ஆழமான அறிவுரைகள் முனிவர் வழங்கிய இந்த ஸ்லோகம். இவற்றை அறிந்துணர்ந்தால், மாசிலா சுயஒளியெனும, அருட்பெரும் ஜோதியே நம் ஆன்மா என்ற ஆத்ம ஞானத்தைப் பெறுவோம்.

சரி, ஆனால் முனிவர் எதற்கு தியானத்தைப் பழிக்கிறார். தியானத்தை பழிக்கவில்லை. தியானத்தின் நிலையை விளக்குகிறார் கடைசி சொற்றொடரில்.

அயமேவ ஹி தே ப3ந்த4: ஸமாதி4மனுதிஷ்ட2ஸி

தூங்க முயலும் ஒருவன், தூங்குவதற்கான முயற்சிகள் புரியும்வரை அவன் தூங்குவதில்லை. எனினும், அவன் தூங்கத் தொடங்கியவுடன், அவனுக்கு தூங்கும் முயற்சி தேவை இல்லை, அல்லவா!

வீடுபேறு அடைய ஆத்ம ஞான தியானம் புரிகிறோம். இது மனதை ராகத்வேஷங்களிலிருந்து விடுவித்து, புறநோக்குடன் அஹம் ப்ரம்மாஸ்மி, அனைத்திலும் ஆன்மா, அனைத்தும் ஆன்மா என்று அறிந்துணர வழிவகுக்கிறது. அதாவது, வீடுபேறு என்பது அடைய வேண்டிய ஒன்றல்ல, அந்த வீடுபேறே நான்இருக்கும் நிலையே என்பதை அறிந்துணர்ந்த பின், நாம் புரியும் தியானமும் ஒரு தேவையற்ற வினையே என்பதை நாம் உணர்வோம். இதனை உணர்த்திடவே முனிவர் தியானம் அனுசரிப்பதே உன் அடிமைத்தனம் என திட்டவட்டமாக நேரடியாக கூறுகிறார்.

ஆத்ம ஞான தியானத்தில் அனைத்து எண்ணங்களும் அடங்கிவிட்டதால், "நான் தியானம் செய்கிறேன்" என்ற நுட்பமான நினைவு மட்டுமே  மனதிலும் அதனால் தன்முனைப்பிலும் எஞ்சியிருக்கிறது.

இந்த எண்ணத்தைக் கூட கைவிட வேண்டும். "நான் தூங்க முயற்சிக்கிறேன்" என்ற இந்த விழிப்புணர்வை ஒருவர் பராமரிக்கும் வரை, அவர் தூக்க நிலைக்கு நுழைய முடியாது. "நான் தியானம் செய்கிறேன்" என்பது உயர் தியானத்தில் உள்ள அனைத்து தேடுபவர்களிலும் கடைசியாக நீடித்து நிற்கும் எண்ணமாகஇருக்கலாம். இந்த தன்நினைவு கூட கைவிடப்பட்ட தருணத்தில், தன்முனைப்பு, தன்னுணர்வு இவை அனைத்தும் மெய்யுணர்வில் கரைந்திடும்.

இதுதான் இந்த ஸ்லோகத்தில் மறைந்திருக்கும் ஞானம் என்று சுவாமி சின்மயானந்தா கூறுகிறார்.

இறையருள் பெருக! வளமுடன் வாழ்க!